Those Crazy Turks

Tja, ze bedoelen het misschien niet verkeerd (of misschien gaat het helemaal niet om Obama, maar om de schijnwerpers), maar deze welkom-speech van de tv-presentator van Flash TV voor president Obama, is toch echt wel smakeloos, onvolwassen en cultureel ongevoelig te noemen. Soms denk ik dat Turken te weinig contacten hebben met de rest van de wereld waardoor deze uitspattingen van gedrag wellicht te verklaren zijn. Laten we niet vergeten dat Turken (in Turkije) voornamelijk Turkse muziek luisteren, Turkse series kijken en Turkse schrijvers lezen. Ze gaan op vakantie naar Bodrum of Marmaris, of op bezoek bij familieleden in het dorp en hebben vaak nog nooit de Hagia Sophia in Istanbul bezocht. Het buitenland is een onneembare vesting die de meeste Turken niet kunnen doorbreken en ervaren en er bestaat weinig contact met andere culturen. Wanneer popster Christina Aguilera deelneemt aan het programma van Show TV Var misin, Yok musun dan staan volwassen mannen als tieners "I love you" te roepen. Onvolwassen dus. Maar dat is alleen maar een mening. Wat hebben jullie hierover te zeggen?



Hier volgt een Engelse vertaling van de speech:
---
Welcome Mr Obama. You made us happy with your speech in in Ankara with your open attitude and and good will. However, we have some anxiety. Until now USA has always demanded and gotten what it wants [from Turkey] but now we have a request.

There is a proverb in Turkey which explains my current situation [with the black face]. They who request something should have a black face, and they how do not give something should be an arab (black). When they translate the word black from Turkish to English they might use words such as Negro or Blackie. Please do not be fooled with this translation. This word is not used to insult or belittle black people. In contrary, it is used in a sense that our face should be darker. Hence, I have painted my faces black so that I can make a request to Mr Obama.

Now to the point. We [Turkey] have had a problem for years with the terrorist organization PKK. You said that PKK is a common enemy to both our countries in your speech today. We are expecting serious and earnest corporation from you [as opposed to Bush] in this subject. Give us actionable information [from northern Iraq] and WE will do whatever is necessary if you do not want to do it. Instruct your allies in northern Iraq to cooperate with us in this subject. They are your men and they will obey you.

The second issue is about the Armenian genocide. In your speech today you said that your point of view in this subject have not changed. Please give us your support in this subject against the propaganda from the Armenian lobby.

Please continue with your support for Turkeys concession procedure to EU. Also, there is this subject of IMF. We do not want money from you, we want cooperation.

You said in your speech that Turkey is an important allied to US. Give us what we want as allies and we will give you what you want." sailorpeg1313

Turkse katten

Ik ben opgegroeid met katten om me heen. Bij mijn geboorte had mijn moeder maar liefst drie katten, een moeder en haar twee jonkies. En die "moeder" poes was mijn moeders eerste eigen poes. Nog steeds vertellen mij ouders vol bewondering over haar speciale gaven. Deze poes heette Duman. Zij was door mijn ouders meegenomen uit Istanbul, na een vakantie. Geen idee over hoe ze het moesten aanpakken, hebben ze Duman in een tas meegesmokkelt het vliegtuig in. De douane had het wel gezien, maar besloot een oogje dicht te knijpen. Duman was toen nog een klein katje. Het bleek al gauw een hele bijzondere poes te zijn, die veel menselijke trekjes vertoonde. Toen Duman eenmaal zelf moeder werd, nam ze deze taak ook heel serieus. Als alle katten buiten waren en mijn moeder de katten naar binnen wilde roepen, kwam Duman er het eerst aan en wachtte bij de deuropening op haar twee jongen. Heel beschermend. Na mijn geboorte besloot mijn moeder dat drie katten te veel waren en bracht ze de twee jongen naar de dierenarts. Duman bleef bij ons. Later is ze aangereden door een auto, en heeft ze het gered om naar huis te kruipen, voordat ze overleed. Natuurlijk waren mijn ouders allebei erg aangeslagen. Maar door dit fantastische diertje zijn katten daarna nooit meer uit ons leven verdwenen. De ene kat na de andere volgde in de jaren waarin ik opgroeide in ons huis. De een was een beetje simpel, de ander een beetje schuw, maar nooit meer zo bijzonder als Duman. Hier een foto met Duman in het midden en aan weerszijden haar jongen.


Sindsdien hebben mijn moeder en ik de gewoonte om wanneer we in Istanbul zijn steeds achter de straatkatten aan te gaan. Ze te voeren, te aaien. Mijn vader vind dat helemaal niet erg, hij zoekt steeds naar die ene bijzondere kat met menselijke trekjes. Een paar jaar geleden waren mijn ouders weer in Istanbul, op bezoek bij mijn oma in Bakirkoy. En tijdens een wandeling door de stad liepen ze langs een visboer waar een heel jong klein pikzwart katje een veel te grote vis probeerde te verorberen. En ja hoor, mijn moeder was verkocht. Ze besloten later nog eens terug te komen met een kattenmand om het diertje mee te nemen naar mijn oma. De visboer beloofde hem in de gaten te houden. Toen mijn ouders terugkwamen, had de visboer het katje in een kartonnen doos gezet en er een lekker visje bij gedaan dat zo groot was als het diertje zelf. Je begrijpt dat het katje een uur in de wind stonk naar vis. Ze brachten het katje naar mijn oma (die niks van katten moet hebben) en wasten hem. Helaas bleef de visgeur nog een paar weken hangen aan het beestje. De dierenarts zorgde voor de nodige inentingen en het "paspoort". En een paar dagen later ging dit zwarte katje mee naar Nederland. Hij groeide op tot een grote, statige en sterke kater die we Sultan hebben genoemd. Zo groot dat mensen hem voor een hond aanzien. Zwart als de nacht met twee groene ogen. Hij heeft zich gehecht aan een enkele persoon (de andere mensen in het huishouden zijn bijzaak voor Sultan). Mijn vader is zijn onbetwiste favouriet.

Turkse koffie in 2015

Volgens ontwerper Esli Alovi gaat het ritueel van Turkse koffie er in het jaar 2015 zo uit zien. Dit ontwerp was bedoeld voor de Designboom’s Dining in 2015 competitie. Dit dienblad is multifunctioneel en bevat alles wat er nodig is om Turkse koffie te zetten en te serveren. Compleet met met brander, koppen, schotels en kannen. De materialen die hij heeft gebruikt zijn koper en keramiek. Goed te weten dat we ook in 2015 lokum kunnen waarderen...

It's a hell of a walk! Wandelen voor integratie

Liever hij dan ik! Sedat Cakir is wel een heel fanatieke wandelaar. Terwijl ik genoeg heb aan een uurtje wandelen in de ochtend met mijn buurvrouw (zie vorig bericht), gaat Sedat het heel anders aanpakken: wandelen van Amsterdam naar Istanbul! En hij gaat op 25 april 2009 van start. Deze wandelaar heeft natuurlijk wel veel ervaring, maar toch petje af. De totale afstand die Sedat gaat afleggen is ongeveer 2.750 kilometer. Met een gemiddelde loopafstand per dag van 25 kilometer komt het verwachtte aantal loopdagen op ca. 110 dagen, inclusief rustdagen. De landen die worden aangedaan zijn: Nederland, Duitsland, Oostenrijk, Slovenië, Kroatië, Bosnië-Hercegovina, Servië, Bulgarije en Turkije.

Om zoveel mogelijk contacten met de lokale bevolking tot stand te brengen probeert hij onderweg waar mogelijk bij (on)bekenden te logeren. Daarnaast neemt hij een lichtgewicht tentje mee zodat hij (boeren)campings kan aandoen of bij mensen in de tuin kan kamperen. Waar het niet anders kan slaapt hij af en toe in hotels of herbergen.

Het nevendoel van deze wandeltocht is om geld in te zamelen voor de stichting Kinderen met Leukemie te Istanbul. Kijk voor meer informatie over dit project op de website Bizim Lösemili Çocuklar Vakfı. En als je nou echt gemotiveert bent kun je zelfs meewandelen met Sedat: www.wandelenvoorintegratie.nl

Mijn nieuw ochtendritueel

Ik heb een hele lieve Turkse buurvrouw die gisteren voorstelde om te gaan wandelen. Toegegeven, meer omdat we aan die kilootjes willen werken, dan vanwege de frisse lucht. Dus wekker gezet (doe ik normaal niet, lang leve het luizenleventje) en om half acht (poe poe) opgestaan. Sjaal om, zakdoekjes mee voor die lopende neus, en ja hoor, daar gingen we dan flink stappen. Heerlijke lucht, en we hebben genoten van het opgeknapte Zuiderpark (mijn achtertuin). Ondertussen gebabbeld over kappersbezoekjes en recepten uitgewisseld. We kunnen er nog steeds niet bij hoe flauw die Turken reageren bij het programma van ShowTV Yemekteyiz. Na een uurtje stonden we weer bij onze voordeur. Zo te voelen heel wat spierpijn rijker en calorieën armer. Nog even ontbijtje gedaan bij de buurvrouw: verse peynirli gözleme, en thee natuurlijk. Zo, die calorieën zitten weer netjes op mijn dijen. Morgen weer? Zeker weten!!

Closed Zone

Dit korte politieke filmpje is van Joni Goodman. In deze tijden van agressie in de kwestie Israel-Palestina vind ik het juist heel mooi dat ook kunstenaars hun geweldloze middelen aanwenden om hun boodschap met ons te delen.

Even een opkikker!

Heerlijk deze clip! Ik durf te wedden dat jij je ook beter voelt na het zien van deze clip! Geweldige actie! Vooral op zo'n druilderige dag als vandaag, geeft deze clip van een BonJovi fan je weer frisse moed om je mouwen op te stropen en aan het werk te gaan: We're half way there!!

Een authentiek familierecept: Sweet delight

Ook al vind je Lokum (Turks fruit) in de meeste Turkse supermarkten hier in Rotterdam, toch wacht ik tot ik weer in Istanbul ben. Dan ga ik naar het levendige Sirkeci, waar je in een heel klein winkeltje de meest geweldige lokum kunt vinden: De lokum van HaciBekir. Hacibekir bestaat al sinds 1777 en is daarmee een van de oudste merken ter wereld!

De smaken die verkrijgenbaar zijn bij HaciBekir zijn onder andere: rozen, pistach, hazelnoot, walnoot, amandel, cocos, munt, dadel, gember, koffie, kruidnagel.

De winkel is nog steeds geopend en heeft niets van zijn nostalgische charme verloren. Ernaast hebben ze tevens een kruidenwinkel geopend. De winkel wordt vandaag de dag gerund door de vijfde generatie van de familie HaciBekir. Dit familiebedrijf is een prachtig voorbeeld van de Turkse cultuur waarin familie en traditie een belangrijke rol spelen. Als je in Istanbul bent ga hier dan vooral langs. De winkel ligt op een paar meter van de Egyptische bazaar (kruidenbazaar) verwijderd. Hier is hun website: www.hacibekir.com.tr

Handelsmissie naar Istanbul, Konya en Kayseri

Vandaag een mailtje ontvangen van TIC Turkey over een handelsreis naar Istanbul, Konya en Kayseri. Blijkbaar valt er veel geld te verdienen met het matchen van mensen: 1.450 euro ex BTW!! Een koopje? Ik weet het niet. Dat ligt er toch heel erg aan wat mensen eruit halen. Ik kan mij goed voorstellen dat het taalverschil een enorme drempel vormt voor ondernemers om zaken te doen met Turkije. En in zo'n geval wil je bijgestaan worden door een organisatie die het voorwerk voor je doet.

De reis is van 5 t/m 10 april 2009. De focus ligt op de industriele, medische, ICT en de metaal(bewerking)sector. Door middel van een op maat gemaakt programma en individuele matchmaking, netwerkrecepties en bedrijfsbezoeken kunnen deelnemers de mogelijkheden in deze steden verkennen. Op basis van het bedrijfsprofiel en specifieke wensen worden afspraken gemaakt met potentiële zakenpartners. Dit kunnen mogelijke afnemers, agenten, distributeurs, producenten of andere samenwerkingspartners zijn. Gemiddeld worden 2 tot 3 afspraken per dag gemaakt. De kosten voor de matchmaking zijn € 1.450 (excl. BTW), optioneel bieden TIC Turkey en Jamao consultancy een reisarrangement (vluchten+hotels+transfers) aan. Meer informatie is te vinden op hun website: www.ticturkey.com

Over mij

En wie ben ik dan wel, die zich geroepen voelt om Turken in Nederland te verenigen in een blog? Ik ben geboren en getogen in Zuid-Limburg, en hoewel ik al heel wat jaartjes in de randstad vertoef, ben ik mijn zachte g nog steeds niet kwijt. Gelukkig maar! Ik ben opgegroeid in Kerkrade (Roda JC kennen de meeste mensen wel).

Ik ben na de middelbare school gaan studeren aan de universiteit van Leiden, Turkse taal en cultuur, en mag mij met een bul op zak trots Turkoloog noemen. Niet dat je daarmee aan de bak komt trouwens, wat dat betreft was deze keuze niet praktisch of een slimme deal. Maar het was wel een keuze die mij uiteindelijk heeft geleid naar mijn kersverse echtgenoot. En dus achteraf, wel een goede stap. Ik heb tijdens mijn studie ook in Istanbul gestudeerd, aan de Bilgi Universiteit en stage gelopen bij TEB (Turk Ekonomik Bankasi). Daarna ben ik met een eigen zaak begonnen, en dit loop ook allemaal via internet.

Ik ben nogal een rusteloos mens, en probeer vaak verschillende dingen tegelijk te doen, wat uiteraard niet altijd goed uitpakt. Dus terwijl ik mijn eigen zaak aan het rollen probeer te krijgen, heb ik een grote beslissing genomen: terug in de "schoolbanken", maar met een wereld van verschil: ik doe nu een Master in Business Administration aan de RSM van de Eramus Universiteit. Briljante stap van mijzelf, al zeg ik het zelf. Maar de laatste loodjes wegen het zwaartst en ik werk nu dus aan mijn scriptie (het laatste loodje).

Welkom op mijn blog!

Beste mensen, het is hoog tijd voor een blog voor Turken in Nederland. De eer is aan mij om een poging te wagen. Gewoon een informele, maar stijlvolle blog, in het Nederlands, met een "vleugje" Turks:

Door Turken, voor Turken, over Turken.