Those Crazy Turks

Tja, ze bedoelen het misschien niet verkeerd (of misschien gaat het helemaal niet om Obama, maar om de schijnwerpers), maar deze welkom-speech van de tv-presentator van Flash TV voor president Obama, is toch echt wel smakeloos, onvolwassen en cultureel ongevoelig te noemen. Soms denk ik dat Turken te weinig contacten hebben met de rest van de wereld waardoor deze uitspattingen van gedrag wellicht te verklaren zijn. Laten we niet vergeten dat Turken (in Turkije) voornamelijk Turkse muziek luisteren, Turkse series kijken en Turkse schrijvers lezen. Ze gaan op vakantie naar Bodrum of Marmaris, of op bezoek bij familieleden in het dorp en hebben vaak nog nooit de Hagia Sophia in Istanbul bezocht. Het buitenland is een onneembare vesting die de meeste Turken niet kunnen doorbreken en ervaren en er bestaat weinig contact met andere culturen. Wanneer popster Christina Aguilera deelneemt aan het programma van Show TV Var misin, Yok musun dan staan volwassen mannen als tieners "I love you" te roepen. Onvolwassen dus. Maar dat is alleen maar een mening. Wat hebben jullie hierover te zeggen?



Hier volgt een Engelse vertaling van de speech:
---
Welcome Mr Obama. You made us happy with your speech in in Ankara with your open attitude and and good will. However, we have some anxiety. Until now USA has always demanded and gotten what it wants [from Turkey] but now we have a request.

There is a proverb in Turkey which explains my current situation [with the black face]. They who request something should have a black face, and they how do not give something should be an arab (black). When they translate the word black from Turkish to English they might use words such as Negro or Blackie. Please do not be fooled with this translation. This word is not used to insult or belittle black people. In contrary, it is used in a sense that our face should be darker. Hence, I have painted my faces black so that I can make a request to Mr Obama.

Now to the point. We [Turkey] have had a problem for years with the terrorist organization PKK. You said that PKK is a common enemy to both our countries in your speech today. We are expecting serious and earnest corporation from you [as opposed to Bush] in this subject. Give us actionable information [from northern Iraq] and WE will do whatever is necessary if you do not want to do it. Instruct your allies in northern Iraq to cooperate with us in this subject. They are your men and they will obey you.

The second issue is about the Armenian genocide. In your speech today you said that your point of view in this subject have not changed. Please give us your support in this subject against the propaganda from the Armenian lobby.

Please continue with your support for Turkeys concession procedure to EU. Also, there is this subject of IMF. We do not want money from you, we want cooperation.

You said in your speech that Turkey is an important allied to US. Give us what we want as allies and we will give you what you want." sailorpeg1313

Turkse katten

Ik ben opgegroeid met katten om me heen. Bij mijn geboorte had mijn moeder maar liefst drie katten, een moeder en haar twee jonkies. En die "moeder" poes was mijn moeders eerste eigen poes. Nog steeds vertellen mij ouders vol bewondering over haar speciale gaven. Deze poes heette Duman. Zij was door mijn ouders meegenomen uit Istanbul, na een vakantie. Geen idee over hoe ze het moesten aanpakken, hebben ze Duman in een tas meegesmokkelt het vliegtuig in. De douane had het wel gezien, maar besloot een oogje dicht te knijpen. Duman was toen nog een klein katje. Het bleek al gauw een hele bijzondere poes te zijn, die veel menselijke trekjes vertoonde. Toen Duman eenmaal zelf moeder werd, nam ze deze taak ook heel serieus. Als alle katten buiten waren en mijn moeder de katten naar binnen wilde roepen, kwam Duman er het eerst aan en wachtte bij de deuropening op haar twee jongen. Heel beschermend. Na mijn geboorte besloot mijn moeder dat drie katten te veel waren en bracht ze de twee jongen naar de dierenarts. Duman bleef bij ons. Later is ze aangereden door een auto, en heeft ze het gered om naar huis te kruipen, voordat ze overleed. Natuurlijk waren mijn ouders allebei erg aangeslagen. Maar door dit fantastische diertje zijn katten daarna nooit meer uit ons leven verdwenen. De ene kat na de andere volgde in de jaren waarin ik opgroeide in ons huis. De een was een beetje simpel, de ander een beetje schuw, maar nooit meer zo bijzonder als Duman. Hier een foto met Duman in het midden en aan weerszijden haar jongen.


Sindsdien hebben mijn moeder en ik de gewoonte om wanneer we in Istanbul zijn steeds achter de straatkatten aan te gaan. Ze te voeren, te aaien. Mijn vader vind dat helemaal niet erg, hij zoekt steeds naar die ene bijzondere kat met menselijke trekjes. Een paar jaar geleden waren mijn ouders weer in Istanbul, op bezoek bij mijn oma in Bakirkoy. En tijdens een wandeling door de stad liepen ze langs een visboer waar een heel jong klein pikzwart katje een veel te grote vis probeerde te verorberen. En ja hoor, mijn moeder was verkocht. Ze besloten later nog eens terug te komen met een kattenmand om het diertje mee te nemen naar mijn oma. De visboer beloofde hem in de gaten te houden. Toen mijn ouders terugkwamen, had de visboer het katje in een kartonnen doos gezet en er een lekker visje bij gedaan dat zo groot was als het diertje zelf. Je begrijpt dat het katje een uur in de wind stonk naar vis. Ze brachten het katje naar mijn oma (die niks van katten moet hebben) en wasten hem. Helaas bleef de visgeur nog een paar weken hangen aan het beestje. De dierenarts zorgde voor de nodige inentingen en het "paspoort". En een paar dagen later ging dit zwarte katje mee naar Nederland. Hij groeide op tot een grote, statige en sterke kater die we Sultan hebben genoemd. Zo groot dat mensen hem voor een hond aanzien. Zwart als de nacht met twee groene ogen. Hij heeft zich gehecht aan een enkele persoon (de andere mensen in het huishouden zijn bijzaak voor Sultan). Mijn vader is zijn onbetwiste favouriet.